#ikwilwerk - De dingen zeggen zoals ze zijn

Volgens de Vlaamse minister-president is het belangrijk dat we de dingen zeggen zoals ze zijn. Wel, dat willen we graag doen. Alleen zien wij blijkbaar dingen waar Geert Bourgeois liever naast kijkt. Of die in ieder geval nog te weinig gezegd worden. Bijvoorbeeld dat Vlaanderen wel degelijk kampt met een diepliggend probleem van discriminatie op de arbeidsmarkt. Keer op keer blijkt immers dat oudere werknemers, vrouwen en – jawel, werkzoekenden met een migratieachtergrond - meer moeite hebben dan anderen om aan de bak te komen. Zelfs met gelijke kwalificaties en gelijke inzet. Uw verhalen daarover zijn welkom.

Het huidige verhaal is er één van twee maten en twee gewichten.

Het beleid moet niet bang zijn om mensen voor hun verantwoordelijkheid te plaatsen. Iedereen moet naar werk zoeken en iedereen die aanwerft mag niet discrimineren. Voor het eerste hebben we een heel controle- en sanctioneringsapparaat. Voor het tweede hebben we anno 2015 nog steeds geen instrumenten om die effectief af te dwingen. Het huidige verhaal is er één van twee maten en twee gewichten. Het is dan ook verbazend en zelfs choquerend dat in het licht van alle studies en vaststellingen die daarop wijzen, sommige politici er blijven voor kiezen om de verantwoordelijkheid door te schuiven naar zij die eigenlijk de slachtoffers zijn.
Als na vijftig jaar migratie in Vlaanderen de in dit land geboren en opgeleide kleinkinderen van de oorspronkelijke ‘gastarbeiders’, zelfs met een perfecte kennis van het Nederlands en meerdere diploma’s (behaald in datzelfde Nederlands) nog altijd tegen muren lopen bij het zoeken naar een job, dan is er inderdaad iets grondig fout met de arbeidsmarkt in dit land. Als na twintig jaar alarmsignalen over de vergrijzing en de nood om mensen langer aan het werk te houden nog altijd blijkt dat oudere werkzoekenden zo goed als kansloos zijn bij sollicitaties, dan is er inderdaad nog altijd sprake van discriminatie.

Maar dan ligt de verantwoordelijkheid niet alleen - laat staan in de eerste plaats - bij de werkzoekenden. En dan mag het beleid er zich niet vanaf maken door hen met de vinger te wijzen. Jammer genoeg is dat wel wat vandaag gebeurt door regeringspartijen die er prat op gaan de dingen te zeggen zoals ze zijn. Het resultaat is een beleid dat wel stoer klinkt maar dat eigenlijk bang is om de echte knelpunten aan te pakken. Zestigjarige bruggepensioneerden op sollicitatietocht sturen klinkt misschien heel ingrijpend, maar zonder maatregelen om te zorgen dat zij ook echte kansen zullen krijgen is het uiteindelijk niet meer dan een loze pesterij. En een hele bevolkingsgroep (“Marokkaanse berbers”) stigmatiseren omdat ze zogezegd geen economische meerwaarde biedt klinkt bijzonder stoer in de oren van sommigen, maar als de regeringen niet het lef hebben om - bijvoorbeeld via praktijktesten - de reële discriminatie op de arbeidsmarkt aan te pakken dan heeft ze niet het recht om wie dan ook verwijten te maken. De afgelopen dagen zijn onze sociale media overspoeld met schrijnende getuigenissen. Van mensen die zwart op wit kunnen aantonen dat zij hun deel van het maatschappelijk contract hebben vervuld. Die er alles aan gedaan hebben en nog altijd doen om hun bijdrage te leveren. Maar die de kans niet krijgen. Ik ben ervan overtuigd dat honderden of duizenden andere verhalen zich daarachter schuilhouden. Als we de regeringen in dit land willen aansporen om de dingen te zien zoals ze écht zijn dan is nu meer dan ooit het moment om ze zichtbaar te maken.

#ikwilwerk

Daarom zetten we met sp.a 'IkWilWerk' op, waarop we zoveel mogelijk van die verhalen willen samenbrengen. Waarop iedereen die met dit soort van discriminatie op de arbeidsmarkt wordt geconfronteerd - nu of in het verleden - de dingen kan zeggen zoals ze zijn. Of het nu over vrouwen gaat, oudere werknemers of werknemers met een kleur. Op het werk, of in de zoektocht naar werk. Dat kan door het invullen van het formulier.

Zodat we aan de regeringen de dingen kunnen tonen zoals ze zijn. En hen voor de verantwoordelijkheid plaatsen die ze echt moeten opnemen, namelijk de maatschappelijke meerwaarde van mensen maximaliseren, in plaats van ze zo gretig te minimaliseren.